Söze renk verenler

Tıpkı ahşap konaklar gibidir şairler.
Başlarında yaşanmış günlerin hüzünlü ezikliği ve gelecek zamanın esirlik hülyasıyla, rüzgara, yangına ve ihanete inat, dimdik ayaktadırlar! Ve yüreklerinde, inatçı bir umudu hala kovalıyor olmanın deli fişek heyecanı... Gecenin bekçisiyken zindan demirleri, epik bir rüzgara bırakıp duygularını, sevdanın bitimsiz türküsünü söylerler.

Bir bahçıvandır şairler.
Kimi zaman demirparmaklıklar arasına kurarlar kendi bahçelerini. Ve sığındıkları düşleriyle bahçelere umut dikerler çiçek yerine. Sularlar talan olmuş yürekleri.
Çiçekleri, sanki yaşamın fotoğrafları...

Yaman insandır şairler.
Aydınlık düşler kurup, akşam sefaları gibi, hep gecenin kıyısında otururlar.
Dudaklarında mavi bir şafak türküsü.
Kendilerinin de ötesinde bir kararla, aydınlıklar adına yargılarlar geceleri...

Yine de tuhaf insanlardır şu şairler.
Düşleri aydınlıktır, sözleri aykırı.
Gizemli bir yolculuktur tüm şiirleri, hüzün sokaklarında.
Kitapları, umut arabaları.
Hep mutlu kalabalıklar isterler, ama aykırı düşer tarihle hep söyledikleri.

Onlar, söze daha büyük bir anlam ve güç katan, söze renk verenlerdir!

Hey sen, anladık şairsin! Ama otur oturduğun yere!
Daha gün o gün değil!
Eğer şairsen, sen yine şairliğini bil!