Hüzünle bir konuşma...

— Hoş geldin! Nerelerdeydin?
— Bildiğin gibi işte... Biraz geciktim yine...
— Evet. Her zamanki gibi! Ama neyse, bari sen unutmuyorsun bizi...
— Hayrola? Gözlerinde bir durgunluk görüyorum. Sanki çekingen, tedirgin gibisin biraz. Kırgınsın. Belki de dargın...
— Nereden biliyorsun?
— Bakışların anlatıyor. Gözler yalan söylemez! Neyin var?
— Hiç... Sadece artık her şey acı veriyor bana...
— Seni böyle düşündüren ne?
— Her şey! En çok da gerçekler...
— Evet ama, gerçekler her zaman acıdır. Bunu bilmeyen yok. Herkes de bunu böyle kabul ediyor. Yaşamda eğer acı olmasaydı, o zaman ben de olmazdım, değil mi?
— Haklısın ama... Ama yine de... Herşeyi bu haliyle kabullenmek çok zor geliyor bana. Sanki her gün biraz daha, biraz daha kirleniyor hayat! İnsanlar daha mutsuz. Geleceğe ümitle bakmak sanki mümkün değil gibi...
— Yanılıyorsun! Düşünce tarzını değiştirmelisin belki de. Kendine yeni bir bakış bulmalısın.
— Peki ama nasıl?
— Başını ellerinin arasına alıp da düşünme! O, karamsarlığın tarzıdır. Konuşurken gözlerini unutma. O, görmeden konuşmaktır. Bir başka pencereden bakmadın mı hiç aydınlık havaya? Bak! Bir şeylerin değişmek zorunda olduğunun artık herkes farkında.
— Ama... Ama yine de... Sanki bir şeyler hep yarım kalacakmış gibi görünüyor.
— Umudunu yitirme! Umut hayatın gıdasıdır! Bekle ve gör!
— .........
— Eee, ne oldu yine? Daldın birden?
— Hiç! Yani düşündüm de... Bunca zaman iyice alıştım sana. O gelince... Yani o zaman... O zaman sen gideceksin, değil mi?
— Evet, barış gelecek! Bir gün... Mutlaka! Ama ben... Ben yine hep sizinle birlikte olacağım.
— Sahi mi? Ben de sanmıştım ki...
— Evet! Kesinlikle! Çünkü ben hayatın gerçeğiyim. Ben olmasam, sizler bir şeylerin değişmesi gerektiğini fark etmezsiniz.
— Haklısın!
— Elbette!
— Teşekkürler Hüzün! İyi ki sen varsın! İyi ki sen uymuyorsun ötekilere!
— Ötekiler kim?
— Bizi terk eden duygular. Sevgi, Dostluk, Barış... Ve diğerleri...
— Söz! Ben hep kalacağım sizlerle.
— Sağol Hüzün! Teşekkür ederim.
— Şimdilik hoşçakal! Yine görüşürüz...
— İşte haykırıyorum öyleyse: Hey, merhaba hayat! Hey, yıllar! Yenilmedim size!...