Barışa adanan şiir

ben insanoğluyum,
sonsuzluktur benim çizgim,
umut ve özgürlük ateşi benimleyken.
oysa ölümlüyüm!
ama kendi düşsel dünyamda
havalandığımda ışık demetleriyle
Tanrı katının da bekçisiyim!
ve düşleriyle
Tanrıları bile çıldırtan bir divaneyim!
ben kendimi
yalnızca düşlerle veririm ele!
düşlerim,
büyüklüğüdür
asıl gerçeği içinde taşıyan
tarihimin...

ben insanoğluyum
çağlar öncesinden geliyorum.
ölümüne kuru ve soğuk
bir kan ve ter fırtınasında doğmuşum,
ondan mutlaka
bahara, ışığa, barışa ve aşka
bunca tutkun oluşum.

yaşımı sormayın bana
hep küçük bir çocuk var içimde
ruhumda fırtınalar estiren
sesini hep duyduğum
dev yumruklu bir çocuk.
onun yaşam sevinci
ve hayallerine tutunarak
yürüyorum.

ihanetlerden yorgun
dudaklarımda hep şiir,
aşıp giderken zamanı
çıplak ayaklarımla,
bırakıp gerilerde
damla damla kızıllığını
hiç iyileşmeyen yaralarımın,
yaşımı mezar taşlarına bakarak buluyorum.

ben insanoğluyum
tarih ötesinden geliyorum.
kocaman bir mezarlık gibi tarihiniz
hep özlemleriyle gömülmüş insanlarınız.
vurulmuşlar yaylım ateşlerde
hain pusularda
gece gündüz.
bir dağ gibi devrilmiş kimileri
mayıs çiçeklerini görmeden,
kimi henüz bulamamış daha
başını koyacak bir yar dizi
kimileri koyamamış henüz
doğan çocuklarının ismini.
kiminin kömür olmuş kemikleri de.
hep eller üzerinde taşınmış
kıpırtısız bedenleri.
basarken her birini bağrına hüzünle
toprak bile şaşırmış
kimilerinin sitemsiz ölümlerine.
ama ölüm,
öğretmedi şimdiye dek hiç kimseye
ağız dolusu gülmesini.

ben insanoğluyum
tarih öncesinden başlar yolculuğum.
kurt ile kuzunun karıştığı,
türkülerle ağıtların yarıştığı,
geçmiş ile geleceğin
düşman olup çatıştığı
bir serüven gibi tarihim.
tanığım olun,
durmadan kanıyor yaralarım.
hep içimdeki çocuğun hayali
yazdığım her şiir,
belki çılgıncadır hayalim:
her gün kin ve nefret tohumları ekilen toprakta
ve yaratılan her yeni savaşta
barışı savunmak,
ve her ölümden yeni bir yaşam yaratmak
istiyorum...