Gözlerin

gelirdin bana
yalnızlığımda
bir ben uyumamışken koca zindanda.
bakardın,
suskun ve mahsun
öylece bakardın
en ıssız gecelerimde
güneş gibi doğardın.

ve ben gözlerinden
gözlerinden bilirdim
karanlık;
tek gördüğüm renk olacaktı
sen olmasaydın.

gecenin en uzun,
zindanın en kapalı,
hücremin en soğuk,
saatlerinde
bırakmıyor beni gözlerin...

yılgının kucağına düştüğünü görmedim
korksan bile,
ağlasan da
gözlerin
nereye yağacağını bilirdi
billur damlacıklarıyla.
sevdansa hiç terketmedi seni.
ve sen benimleyken
tebessüm
hiç eksilmezdi yüzünden.

gözlerinden
gözlerinden bilirdim
yalnızlık;
en sadık dostum olacaktı
sen olmasaydın.

duvarların en sağır,
kapıların en kilitli,
acıların en sızılı
saatlerinde
bırakmıyor beni gözlerin,,,

sevdamız,
hey bizim deli sevdamız!
prangada doğurduk seni,
seni zindanda büyüttük biz
kucak kucak ışıkla.
ve sen gelirdin bana
hiç ışıksız hücremde
gökleri
bir mendil gibi dürüp ellerinde,
güneşi
bir kandil gibi tutup
asardın.

gözlerinden,
gözlerinden bilirdim
şu kahpe zindan
belki mezarım da olacaktı
sen olmasaydın.

tarihin en uykulu,
zamanın en suskun,
zulmün en acılı,
zalimin en gaddar,
kavgamın en çetin
saatlerinde
gözlerin
bırakmıyor beni gözlerin

yeter ki eksilmesin hayalin yâr!