Atalarının taşıdığı “İbn-i Cinni” ünvanını ve bu ünvanın nereden geldiği ve nereden kaynaklandığını merak eden Op. Dr. M. Niyazi Dinçsoy da, “ibn” sözcüğünün Farsça ve Osmanlıca anlamının “oğul” olmasından  yola çıkarak, bu konuda bir araştırma yapmaya koyulur. Bu arada babası İbn-i Cinni İsmail Hakkı Bey’in (Cinni Hoca) arşivinden yararlanarak kendi soy ağacını da çıkaran Op. Dr. Dinçsoy, bu amaçla 1965-66 yıllarında Suudi Arabistan’a, 1967-68 yıllarında Irak’a gider. 1973 yılında da İran ve Çin’e giden Op. Dr. M. Niyazi Dinçsoy’un, atalarının taşıdığı bu ünvanın anlamı konusunda ulaştığı bilgi, eski Türklerde “Cinnı”, Çin tarihinde de “Cing ci u” (okunuşu "cinci" şeklinde) olarak kullanılan bu ünvanın “hem hekim, hem de ulu bilgin” olanlar için kullanıldığını, sonradan da İslami etkiler ve Arap kültürünün etkisi, İran üzerinden gelen ağız ve lehçe özellikleri dolayısıyla “Cinni” haline dönüştüğünü saptadığını açıklar. (Yöremizin Tarihinde Turgutlu’nun Dramı ve Mustafa Kemal Atatürk, Sf: 2)  

Bu arada yukarıda adı geçen devletlerin Türkiye’deki büyük elçi ve ataşeleri ile de ilişki kuran Op. Dr. M. Niyazi Dinçsoy, “İbn-i Cinni” ve “Cinnizade” ünvanları hakkında topladığı bilgiler ve ayrıca babasının da elindeki belgeler doğrultusunda, günümüzden geçmişe doğru ta Emeviler dönemine kadar yaşayan tüm “Cinni”ler ya da “İbn-i Cinni”ler hakkında ilginç bir arşiv ve soyağacı ortaya çıkarır. Bu soyağacı kütüğüne göre, Dinçsoy’un dedelerinin her biri de, yaşadığı kendi döneminin en ulu bilginlerinden olarak tanınmaktadır. Bu durum da ansiklopedilere kadar geçmiş bir gerçekliktir.

Emevilerden öncesine gidilememesinin nedeni ise, bu dönem öncesine ait dedelerinden kalma bir esere ulaşılamamış olması dolayısıyladır. Bu nedenle, "ilk cinni"nin kim olduğu ve kimliği konusunda net ve kesin bir şey söyleyebilmek mümkün değil. Ama "son cinni"nin kim olduğunu ise rahatlıkla açıklayabilirim.

Kendisini “Son Cinni” olarak tanımladığım İbn-i Cinni Op. Dr. Mustafa Niyazi Dinçsoy, 1995 yılında bu soyağacı çalışmasının bir örneğini bana da vermişti. İlk dedelerinin Emeviler döneminde yaşadığını dikkate alarak aile kökenini araştırıp, ortaya bir  “soyağacı” çıkaran Dinçsoy’un, bana verdiği bu soyağacına göre, tarihte “İbn-i Cinni” olarak geçen karakterler aynen şöyle sıralanıyor:

Emeviler döneminde yaşayan Cinni’ler

Ebu’l Hasan:
En eski "cinni"lerden ve dedelerindendir. Yapıtı olmadığı için, biyografisini öğrenemedik.
 
Hasan İbn-i Salih:
Asıl adı Ebu Abdullah (Abdullah’ın babası anlamında)’dır. 718 yılında, yani, İslamiyetin doğuşundan 108 yıl sonra Hemedan’da doğmuş ve 788’de ölmüştür. Süfyan-ı Servi’nin akranıdır. Hadis ilminde güvenilir bir bilgindir. Tebe-i Tabii’den daha büyük bir Hadis ve Fıkıh alimidir. “Sünen-i Tirmızı”, “Sünen-i Ebu Davud”, “Sünen-i Nesai”, “Sünen-i İbn-i Mace” adlarında 4 sünen kitabında yer almıştır, adı geçer.

Babası Salih başta olmak üzere, “Ebu İshak”, “Amr İbn-i Dinar”, “Abdullah bin Muhammed bin Akıl”, “Abdüzaziz bin Refi”, “Muhammed bin Amr bin Akaame”, “Said bin Ebu Urve” ve daha bir çok zevattan Hadisi Şerifler yorumlamıştır. Ayrıca, “İbn-i Mübarek”, “Humeyd bin Abdurrahman er Revasi”, “Veki bin Cerah” gibi bilginleri yetiştirmiştir.

Ali İbn-i Salih:
Veki bin Cerrah’ın ifadesine göre, Hasan’dan önce ölmüştür. Eseri yoktur.

Kaynaklar:  (Emeviler dönemindeki bu "cinni"lerin adları aşağıdaki eserlerde yer almaktadır)
 1– Muhammed Hamdi Yazır: Kur’anı Kerim Tefsiri (Cilt: 1, Sayfa: 673)
 2– Doç. Dr. İsmail Karaçan ve ark : Hak Dini Kur’an Dili (Cilt: 2, Sayfa: 16)
 3– Türkiye Gazetesi: İslam Alimleri Ansiklopedisi (Cilt: 2, Sayfa: 200)
 4– Tezhib-üt Tezhib (Cilt: 2, Sayfa: 285)
 5– Hilyet-ül Evliya (Cilt: 7, Sayfa: 327)
 6– Tezkiret-ül Huffaz (Cilt: 1, Sayfa: 216)
 7– El Alam (Cilt: 2, Sayfa: 193)
 8– Fihrist (Sayfa: 178)