Günlerden Pazar’dı.
Aylardan Aralık...
Bulvara akşam çökmüştü, sokaklara ıssızlık...
Tek tük yanıyordu sokak lambaları.
Dallarında bahar özlemi, çırılçıplak ağaçlar üşüyordu.
Çoktan terketmişti yaprakları...
Karanlığı omuzlarımdaydı, o kendine özgü rengiyle gece inmişti şehire.
Yüreğimde güneş, ıssız bulvarda yürüyordum.
Dudaklarımda bestesiz bir ıslık.
Gölgem ve ben, bulvarda yalnızdık!..
Ürkekti ay!
Bütün hüzünüyle selamlıyordu şehri.
Yüzünde garip bir şaşkınlık!
Yıldızlarla konuşuyordu sokakların dilsiz ruhu.
Bacalardan halka halka dumanlar yükseliyordu göğe.
Bir tek pencerelerde gülümsüyordu sapsarı bir aydınlık...
Aylardan Aralık’tı, geceydi, şehir karanlıktı...
Tüm pencereler kapanmıştı, demir sürgüler çekilmişçesine yaşamın üstüne. GünlerdenPazar’dı, şehir ve bulvar ıslaktı.
Yukarıda, pek seçemediğim sevdalı bir bulut ağlıyordu!
Yaşamın öfkeli adımlarıydı duyulan, damlalar pencerelere düşerken.
Hüzünlü bir teslimiyetin titreyişi ile yürüyordu yaşam, ıslak ayak izlerini bırakıp her yerde.
Yağmurdu sadece, benimle birlikte sokaklarda yürüyen.
Yağmurdu sadece, camlardaki kiri süpüren.
Şehir karanlıktı, sokaklar sırılsıklamdı...
Dudaklarımda bestesiz bir ıslık, yüreğimdeki güneş ve ben, ardımda gölgem, ıslak kaldırımlarda yürüyorduk.
Peşim sıra koşturuyordu gölgem!
Ürkek bir yağmur yağıyordu!
Hüzünlü suskunluk başkaldırmıştı, yaşam intikam alıyordu demir sürgülerden! Pencerelere iniyordu intikamı, yağmurun elleriyle!
Sarı bir efsane gibi gülümsüyordu yıldızlar, karanlığın zırhını delik deşik ederken parıltıları.
Şaşkındı ay, sanki üşüyordu.
Yağmurdan dinliyordum türküsünü.
Sokaklardaki tek özgürlüktü, dudaklarımdaki ıslık!
Günlerden Pazar’dı, aylardan Aralık.
Geceydi, şehir ıslaktı, sokaklar karanlık.
Bulvarda yürüyorduk yüreğimdeki güneşim ve ben!
Peşim sıra koşuşturuyordu gölgem.
Geceydi, şehir karanlıktı, ruhumsa aydınlık!
Havayı ağlatan bir yağmur vardı.
Gecenin rengini gölgemde buldum.
Tükürdüm yüzüne güneşi.
Gölgemi alnından vurdum.
Gölgemin alnında, göğün en parlak yıldızını buldum...
.jpg)
.jpg)
.jpg)
